Laatst bracht ik voor het eerst sinds lange tijd weer een bezoekje aan de apotheek.
Een bezoek waar ik achteraf behoorlijk van moest bijkomen – niet vanwege ziekteverschijnselen, maar wel van overprikkeling. Een goed voorbeeld van hoe ik het liever níet zie, als je het mij vraagt.
Beste lezer, ik neem je even mee in mijn apotheek-avontuur. Deze vond plaats in coronatijd – wat betekent dat iedereen opgeroepen wordt afstand te houden, vooral op een plek als de apotheek. Kwetsbare doelgroepen komen hier immers langs om medicijnen op te halen.
Het is woensdagmiddag,
ik loop richting de apotheek en zie buiten de strepen al op de stoep staan. Op 1,5 meter van mijn voorganger sluit ik aan in de rij, wachtend op het seintje om naar binnen te kunnen. In de rij zie ik de gele pamfletten met uitroeptekens, kleine én dikgedrukte letters op de deur al naar me roepen. Dichterbij gekomen, zie ik de boodschappen die mijn aandacht vragen: houd alsjeblieft afstand, lever je recepten online in, wacht buiten, ga niet op de kratten staan, er mogen maximaal drie mensen naar binnen en ohja, de huidverzorging is ook nog in de aanbieding.
Het lukt me nog net om in de wachtrij het pamflet op de deur uit te lezen. Doelgericht probeer ik de balie te bereiken, maar ik word afgeleid door meer teksten op pamfletten, papieren en afplaktape. Van schrik ga ik te dicht bij de balie staan – waar wel plexiglas tussen zit – en leg ik mijn recept op die balie.
“Dat mag niet,” attendeert de assistent mij. “Kijk maar, daar staat het,” zegt ze, wijzend naar een bord op de balie.
Of ik het recept tegen het plexiglas aan wil houden. Prima, denk ik, terwijl ik in een poging om niet te dicht bij de balie te komen, het papier tegen het glas druk.
Het papier is gelezen, en ik moet nog even wachten tot mijn bestelling gehaald is. In de tussentijd komen mijn ogen niks tekort, want ik tel meer dan 10 verschillende waarschuwingen over het ophaalproces in coronatijd. Beschaamd kijk ik naar mijn voeten, want het voelt suf hoe ik ondanks deze waarschuwingen toch in staat was het ‘fout’ te doen.
De assistent is terug. “Zo, en dan mag u hier even tekenen voor dit recept,’’ zegt de assistente glimlachend, terwijl ze haar pen onder het plexiglas doorschuift. Verbaasd kijk ik op: ‘’Mag ik uw pen dan wel vasthouden?’’ De assistent kleurt rood en begint te stamelen. Of ik mijn eigen pen kon pakken? “Natuurlijk,” zeg ik. “Je moet ook met zoveel dingen rekening houden.” En terwijl ik een pen uit mijn tas vis, voel ik stiekem de opluchting. Ik ben niet de enige die al die boodschappen niet aan kan.
Het bos niet meer zien
Op de weg naar huis realiseer ik me dat ik een mooie communicatieles in de praktijk heb ondervonden. En dan wel deze: zorg voor één duidelijke boodschap, of voor, als het echt moet, meerdere boodschappen op één plek. Want anders komt de boodschap niet aan. Less is more.
Zin in nog zo'n artikel?
